امنیت در آخرت

در تعابیـــر روز قیـامت آمده است: آنقدر این واقعــه هولناک است، زن حامله بچه اش را می اندازد، کوه متلاشــی می شود، هرکســی به فکــر خودش است، تا آنجا که حاضر است پدر و زن و فرزند و همه عزیزانش را فــدا کند تا از آتش و سختــی برهد.
اونوقــت در این بیــن یک عــده خوشحال و بی غـــمــ ـند.
کیا؟
آنهاکه در دنیــا برای حاجت های مردم سعـــی و پیگیــری می کننـــد و شادی در قلـــب اونها داخل می کننـــد..
خوش به حالشـــان (و خدا کنه خوش به حالـــمان!)
عَنِ الرِّضا علیه السلام: اِنَّ لِلّهِ عِبادا فىِ الأَرْضِ یَسْعَوْنَ فى حَوائِجِ النّاسِ هُمُ الاْمِنُونَ یَوْمَ الْقِیامَةِ وَمَنْ اَدْخَلَ عَلى مُؤْمِنٍ سُرُورا فَرَّحَ اللّهُ قَلْبَهُ یَوْمَ القیامَةِ. [اصول کافى، ج 2، ص 197.]

به فکر آخرت باشیم

شتــــر تشنگــی و گرسنگـــی در بیابان های مهلک رو می تونه تحــمل کنه
اما راهش رو ساربان ها بلـــدن
به آخرین منـــزل آبادی و قبل صحــرا که میرسن، دو روز کنار آب و علف نزدیک به صحرا نگهش می دارن
شتـــر که میفهمــه راه بلنــد بیابانــی در پیش داره، به اندازه کافــی آب و غذا میخوره و در کوهانــش ذخیــره می کنه برای روز نداری.